Jak zmierzyć kwantową grawitację

Dwie niedawno opublikowane prace naukowe pt. „Response of a Canonical Ensemble of Quantum Oscillators to a Random Metric”, Journal of Statistical Physics volume 190, Article number: 43 (2023) oraz „Graviton noise: The Heisenberg picture”, International Journal of Modern Physics D Vol. 32, No. 03, 2350005 (2023), pozwalają się zapoznać z badaniami kwantowej grawitacji prowadzonymi przez prof. dr hab. Zbigniewa Habę.

Zagadnienia dyskutowane w publikacji pt. „Response of a Canonical Ensemble of Quantum Oscillators to a Random Metric”:

Suma statystyczna ma zwykle rozwinięcie perturbacyjne dla niskich lub wysokich temperatur wg. całkowitych potęg temperatury lub odwrotności temperatury. Jednak w przypadku układów chaotycznych lub układów zamkniętych w objętości o fraktalnym wymiarze suma statystyczna może zależeć od niecałkowitej potęgi temperatury (np. od wymiaru fraktalnego). W pracy pokazano, że podobny efekt występuje w przypadku umieszczenia układu w polu grawitacyjnym o singularnej losowej metryce. Autor sugeruje, że wykrycie takiego efektu w układach fizycznych (w astronomii) może być dowodem na wpływ na te układy kwantowej grawitacji.

Zagadnienia dyskutowane w publikacji pt. „Graviton noise: The Heisenberg picture”:

W tej pracy badany jest ruch układów klasycznych pod wpływem skwantowanego pola grawitacyjnego (zlinearyzowana grawitacja, skwantowane fale grawitacyjne). Praca rozwija wcześniejsze badania autora w związku z rezultatami F. Wilczka wskazującymi, że ruch interferometru w polu grawitonów jest ruchem stochastycznym oraz że szum pochodzący od grawitonów może być mierzalny dowodząc kwantyzacji grawitacji. Autor uogólnił równania F. Wilczka otrzymane przy szczególnych założeniach.